oku - araştır - Goya üzerine

 Kötülüğün siyah tonlarda resmedilmesi, izlenemez bir sonsuzluk ile betimlenen bu «karanlık derinlik» fikri, insanı dünyanın Hıristiyan yorumundan koruyordu. Çünkü siyah bilinmezliğe karşılık gelen bir renkti. Onda büyüleyici olan şey, bize işkence eden ve bizi biteviye bir sürek avıyla kovalayan gücün, yalnızca temsilin kavramamıza izin verdiği bir tuval içine hapsedilmesini olanaklı kılıyordu.

Goya’nın Fransız Devrimi’ne dair tüm hayal kırıklıkları, insanın özgürlük istencinin zalim ve barbar güçleri nasıl uyandırdığını fark etmesini sağlamıştı.

Goya’nın vahşeti resmettiği tablolarında maktullerin suretleri görünürken, katillerin yüzleri seçilmiyordu. Çünkü, Leviathan’ın modern trajedisinde maktuller ve masumların yüz ifadesi, korku yaymak için, kamusal mekânda aleni olarak orada durmaları gerekiyor.
İşte o yönetsel alanda neredeyse «Cumartesi Anneleri» gerçeğinde somutluk kazanan bir modern trajedi kontur kazanıyor. Medea miti, modern çağın barbarlığında adeta ters yüz ediliyor.